De werkelijk snelle test

Laten we beginnen met de GGD de hartelijke groeten te doen vanuit Oostenrijk. Zonder jullie hebben wij het toch zelf mogelijk gemaakt om vakantie in Kirchberg te kunnen vieren. Wij laten ons namelijk niet door een inschattingsfout en achterlopende administratie uit het veld slaan en hebben een werkelijke snelle test (Schnelltest) geregeld in München. Zonder gedoe, binnen 15 minuten digitaal uitslag na een QR-code gescand te hebben. Nederland kan nog wel even bij de buren in de leer. Maar de belangrijkste boodschap: Jeej! we kunnen doorrijden en hoeven niet richting huis. 

Maar, nog even terug naar het begin....

We worden op zondagmorgen om 07:10 uur uitgezwaaid door Yara, die de komende week het fort samen met de katten en Maurits zal bewaken. Een fijne gedachte dat er voor de dieren en huis goed gezorgd word en dat Yaartje niet alleen is. Allemaal nog wat moe tuffen we rustig op een bijna lege weg naar de grens, waar we een korte stop maken, ons opladen voor het volgende deel door Duitsland. Joel kruipt nu achter het stuur en als we allemaal trek beginnen te krijgen stoppen we voor de lunch. De tweede poging om dit te doen lukt, want de eerste stopplaats staat helemaal vol met geparkeerde auto's. We beseffen dat er veel vakantiegangers onderweg zijn en dit is ook op de weg te merken. Gelukkig hebben we het laatste deel maar weinig oponthoud en komen we rond 16 uur bij het hotel in Neurenberg aan. Onze kamers grenzen aan elkaar en zijn goed uitgerust. Die avond eten we bij een knus restaurantje en veel meer dan dat doen we niet. Lekker tv kijken en op tijd slapen is het devies. Er is nog steeds geen uitslag bekend van de test (de afspraak was 26 uur) en we nemen ons voor om de dag erna te bellen met het RIVM/GGD.

Maandagochtend start met de luchtigste kaiser bolletjes ooit en een ellenlange wachtrij aan de telefoon voor de GGD. De spanning is te voelen en we zoeken naarstig naar een oplossing als er vandaag ook nog geen uitslag bekend is. Wagen we het erop, of zoeken we een plek waar we kunnen testen? We besluiten het nog even af te wachten en na een tankbeurt en inkopen bij de supermarkt stappen we de auto in richting de Oostenrijkse grens. Na ook in de auto gebeld te hebben en daadwerkelijk iemand gesproken te hebben is de conclusie: we moeten zelf maar wat regelen. Tijdens de lunch vinden we een sneltest plek in München en zonder afspraak stappen we binnen. We worden in keurig Engels geholpen, maken een digitale afspraak en Sona en Matai kunnen direct getest worden. We krijgen een kaartje met QR-code mee, die we na 15 minuten kunnen scannen en het resultaat kunnen downloaden. Dit doen we al rijdend naar de grens. Je zou kunnen stellen dat de spanning om een negatieve testuitslag groot aanwezig is. De blijdschap dat we niet hoeven om te keren is echt te merken, want iedereen kletst er ineens weer vrolijk op los. 

Met een half uur vertraging rijden we het laatste stukje de grens over, waar we geen controle krijgen en zo mogen doorrijden. Een anticlimax, maar enfin, we hadden onze portie hassewas ook wel gehad. Als we het appartement instappen ontvangen we de mail met de uitslag van de GGD.....serieus....

Kirchberg is echt een schattig dorpje, met kneuterige chalets en kronkelige straten inclusief een snel stromend stukje water: Oostenrijk ten top. Ons appartement ligt naast de stoeltjeslift en op loopafstand van het centrum. Nadat we alles een plekje hebben gegeven gaan we proberen die dag te rodelen. Grappig feitje: rodelen betekent hier met een slede van de besneeuwde berg af en niet de variant, waarvan wij dachten dat het was, namelijk met een karretje in een metalen glijbaan of spoor. Het rodelen gaat hem dus niet worden, dus bezoeken we het zwemmeertje een paar minuten lopen van ons appartement, zodat we weten waar we moeten zijn morgen. Morgen is het weer nog lekker warm, de rest van de week wordt het minder. 

Na een bezoekje aan een Italiaans restaurant kuieren we voldaan terug naar ons huisje en klap ik de laptop open. Morgen nieuwe avonturen beleven.